Που το πανε οι Ιταλοι;

“δεν έχουμε δημοκρατία αν την Κυβέρνηση την καθορίζουν οι οίκοι αξιολόγησης και τα χρηματοπιστωτικά λομπις” είπε ο Ντιμαγιο μετα την κόντρα με τον Ματαρελα που δεν ήθελε τον Σαβόνα υπουργό Οικονομικών το καλοκαίρι του 2018….Τελικά βέβαια έκανε πίσω ο κυβερνητικός συνασπισμός, κερδίζοντας παρόλα αυτά τον τίτλο των “λαϊκιστών”. Η συνέχεια γνωστή … μπάλα στην εξέδρα –μεταναστευτικό και καταχέριασμα του Γιουνκέρ από τον Σαλβινι –ίσως δίκαια - αλλά για τα καυτά θέματα λίγα έχουν ακουστεί, πέρα από το ότι η Κομμισιον απέρριψε τον Προϋπολογισμό της Χώρας και οι Ιταλοί ανέβηκαν στα κεραμίδια εξ αυτού του λόγου (;). Είδαμε επισης ένα πολύ εντυπωσιακο  ξεπεταγμα της δημοτικοτητας της Λέγκας του Βορρα – στο 33% από το 17% που πήρε στις εκλογές ισως γιατι το ταπεραμέντο του Σαλβινι ταιριάζει με την ψυχοσυνθεση του Ιταλού. Αλλα η Χώρα χρειάζεται επιτελικο σχέδιο για να βγεί από την κρίση και όχι συνθήματα που βεβαια και αυτά χρειάζονται αλλα σαν βοηθεια και όχι σαν αυτοσκοπός .

Ας δουμε λοιπόν τι λέει η αστρολογικη ανάλυση για το που οδηγουνται τα πράγματα.

Ξεκινάω από  το ότι για την Ιταλία κυκλοφορούν τρεις χάρτες. Αυτός της  ίδρυσης του Βασιλείου  - 17/3/1861 στις 0:00πμ  στο Τορίνο -  που έχει να κάνει με την δημιουργία του Ιταλικού Κράτους όπως το ξέρουμε σήμερα,  αυτός της επίσημης αποδοχής της ίδρυσης (προφανώς από το Βατικανό)  -  2/7/1871  στις 12:30μμ στην Ρώμη  - και είναι γνωστός και ο ρόλος του Βατικανού στην ιταλική πραγματικοτητα, αλλα και το προς τα πού κλινει ο σημερινός Παπας, και τέλος αυτός της Ιταλικής Δημοκρατίας -  10/6/1946 στις 6:00μμ στην Ρώμη, που όμως εκφράζει τις συγκεκριμένες συνθήκες στην Χωρα την περιοδο ίδρυσης του.

Και οι τρείς χάρτες συμφωνούν πως η μεγάλη περίοδος αντιπαλότητας με την ΕΕ δεν θα είναι η τωρινή αλλά το πρόβλημα είναι πως η εικόνα που παρουσιάζουν αυτοί οι τρείς χάρτες είναι σχετικά  διαφορετική,  με τον χάρτη της Ίδρυσης του Βασιλείου να είναι πιο κοντά στην πραγματική ιστορία της Ιταλίας όπως την ξέρουμε και ειδικότερα και όσον αφορά στο κεφάλαιο της συμμετοχής της Χώρας στην Ευρωζώνη,  όπου οι Ιταλοί το εννοούν πως έχουν  πλάνο Β (2018 -2019) αν και δεν μου προκύπτει πως τελικά θα το βάλουν μπροστά στην πλήρη του ανάπτυξη τουλάχιστον.

 

Ο χάρτης της ίδρυσης του Βασιλείου μας λέει πως το Ευρώ είναι το πρόβλημα της Χώρας και αυτά που συμβαίνουν τώρα είναι προεόρτια των όσων ακολουθήσουν την περίοδο 2036 – 2075  - αν δεν έχει υποκατασταθεί το ευρώ από ένα παγκόσμιο νόμισμα  με ένα διάλλειμα ανάκαμψης την περίοδο 2043 -2050 -  ενώ οι σχέσεις με την ΕΕ θα φτιάξουν μετά το 2025 – πιθανά λόγω απομάκρυνσης της Γερμανίας από την “αρχηγία” – και θα παραμείνουν καλές μέχρι το 2075.

Ο χάρτης της έγκρισης του Βασιλείου από το Βατικανό μας λέει πως η κατάσταση στην Χώρα δεν είναι διαχρονικά καλή και μάλιστα σε κύκλους των 18 ετών περίπου. Το παράδοξο αυτού του χάρτη είναι πως, παρόλη την αρρωστημένη κατάσταση και την παθογένεια του Ιταλικού συστήματος, ο χάρτης αυτός  συλλειτουργεί θετικά με τον χάρτη του Ευρώ και ίσως κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως ο χάρτης αυτός “βολεύει” τους χρηματο-οικονομικούς σχεδιασμούς του Βατικανού.

Ο χάρτης της Ιταλικής Δημοκρατίας μας λέει πως από τον 4/2019 η Χώρα μπαίνει σε μια μακροχρόνια περίοδο δυσκολιών στον κοινωνικό-οικονομικό τομέα μέτριας έντασης γενικότερα – με εξαίρεση την περίοδο 2039 – 2070  που τα προβλήματα θα είναι πολλά, ενώ οι σχέσεις με την ΕΕ θα εξομαλυνθούν μετά το 2025 – που κατά την γνώμη μου η Γερμανία θα υποχρεωθεί να “εγκαταλείψει” (;) την αρχηγία της ΕΕ – και θα παραμείνουν καλές μέχρι το 2040 οπότε θα ξαναχειροτερέψουν. Μας λέει τέλος ο χάρτης αυτός πως η συλλειτουργία του χάρτη με το Ευρώ θα είναι θετική τουλάχιστον μέχρι το 2063 οπότε και “διακόπτονται ” (;) οι σχέσεις.

Και στους τρείς χάρτες  λίγο-πολύ, το πρόβλημα της Ιταλίας είναι πως το “σύστημα” έχει διαβρώσει με τις γνωστές μεθοδεύσεις και θεσμούς και σίγουρα τον τραπεζικό και τον χρηματιστηριακό τομέα, ενώ έχει δυσκολίες στα να χειραγωγήσει τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα . Το καλό για τους Ιταλούς είναι πως διαθέτουν ακόμα μια ισχυρή ραχοκοκαλιά μεταποίησης  και πραγματικούς επιχειρηματίες. Έτσι τα πράγματα για τους βρυξελιώτες και τους γερμανούς, αλλά και όσους θεωρούν το ευρώ “τοτέμ” δεν θα είναι εύκολα

Εν πάση περιπτώσει θα λειτουργήσει οργανωμένο μεσοπρόθεσμο σχέδιο επίθεσης με πολύ βρώμικο παρασκήνιο  (4/2019 -2021) που θα έχει σαν στόχο το τραπεζικό σύστημα κ την ρευστότητα της Χώρας

Τα μέσα θα είναι η επίθεση στα ομόλογα Ιταλικού Δημοσίου στην διεθνή χρηματαγορά κ τα χρηματιστηριακά παιχνίδια των ιταλικών μετοχών και η δυσκόλεψη των εξαγωγών και η αύξηση του κόστους εισαγωγών λόγο της μάλλον ή βέβαιης  υποβάθμισης του αξιόχρεου της Χώρας. Στα μέσα επίσης θα έβαζα και την προσπάθεια να διαβρωθεί η συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού.

Επειδή δεν μου προκύπτει έξοδος από το Ευρώ – αν και δεν αποκλείω λύσεις έκτακτης ανάγκης – η Κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να πάρει περιοριστικά μέτρα στην λειτουργία του Κράτους και στην κυκλοφορία του χρήματος και μέσα στο 2019 και σίγουρα το 2020 .  Παραδόξως και παρόλα που οι κυβερνώντες λειτουργούν περισσότερο δημαγωγικά και λιγότερο τεχνοκρατικά οι κυβερνώντες θα έχουν την στήριξη όχι μόνο  μιας μεγάλης μερίδας του επιχειρηματικού κατεστημένου της Χώρας που έχει απηυδήσει με την τραπεζική μεγαλο-μαφία της Χώρας και τα σχέδια της, αλλά και του Ιταλικού Λαού μέχρι το 2021 τουλάχιστον -όπου εκεί θα πρέπει να υπάρξει ένα σοβαρό πρόβλημα/μεγάλη απογοήτευση για τον Λαό πιθανά σχετιζόμενη με δικαστικές αποφάσεις η και με της επίθεση των Αγορών, αλλά και με τον ταμειακό στραγγαλισμό της Χώρας.  Το  χαρακτηριστικό της περιόδου  θα είναι η απολυταρχικότατα που θα διέπει τόσο τις δράσεις της Κομισιον όσον και τις δράσεις της Ιταλικής Κυβέρνησης και μπορεί να ξαναυπάρξει ένα πραξικόπημα σαν και αυτό του Ματαρέλα,  το καλοκαίρι του 2019, που αν και  δεν νομίζω πως θα περάσει, την ζημιά του θα την κάνει.

Πάντως οι Ιταλοί θα είναι μακροπρόθεσμα το κακό παιδί της Ευρώπης γενικότερα και της Ευρωζώνης ειδικότερα κ αν το ευρώ επιβιώσει – γιατί υπάρχει και η περίπτωση υποκατάστασης του από ένα παγκόσμιο νόμισμα – η αποχώρηση των Ιταλών από την ευρωζώνη δεν πρόκειται να συμβεί πριν τις αρχές της 10ετίας του 2060